بررسی سرواپیدمیولوژیک بیماری زبان آبی در گوسفندان استان خوزستان

زبان آبی، بیماری عفونی و غیرمسری نشخوارکنندگان اهلی و وحشی می­باشد که عامل آن ویروس زبان آبی است.  این ویروس متعلق به جنس اوربی­ویروس و خانواده­ی رئوویریده است.  علائم کلینیکی معمولاً در گوسفندان با پشم ظریف دیده می­شود و شامل تب، ادم صورت، پرخونی و زخم در مخاط دهان، التهاب نوار تاجی، لنگش، سقط و مرگ است.  هدف از این مطالعه، تعیین شیوع سرمی زبان آبی در گوسفندان استان خوزستان و هم­چنین ارتباط آن با فاکتورهای محیطی و میزبانی بود.  در این تحقیق نمونه­های سرمی از 556 رأس گوسفند انتخاب شد و به طور تصادفی از شهرهای اهواز، هندیجان، باغملک، شادگان و دزفول جمع­آوری گردید و آن­ها به وسیله­ی آزمایش الیزا از نظر وجود پادتن ضد این ویروس مورد ارزیابی قرار گرفتند.  شیوع سرمی زبان آبی 9/55 درصد (فاصله­ی اطمینان 95% 60-8/51) بود.  رگرسیون لوجستیک نشان داد، شانس عفونت با افزایش سن بالا می­رود (نسبت شانس 17/1 و فاصله­ی اطمینان 95% 29/1-06/1).  فراوانی نسبی عفونت در گوسفندان نر بیشتر از ماده بود (05/0p>) و شانس عفونت گوسفندان نر نسبت به ماده 29/1 (فاصله­ی اطمینان 95% 37/2-71/0) بود.  شیوع در گوسفندان دارای سابقه­ی سقط و بدون آن به ترتیب 8/47 و 7/55 درصد بود (05/0p>) و شانس عفونت در گوسفندان دارای سابقه­ی سقط نسبت به بدون آن 63/0(فاصله­ی اطمینان 95% 46/1-27/0) بود.  شیوع در اهواز، هندیجان، باغملک، شادگان و دزفول به ترتیب 2/50، 5/12، 5/60، 8/82 و 7/85 درصد بود (001/0p